Wetenschappelijke expeditie naar de Mergui Archipel in Myanmar
De Mergui Archipel, een groep van zo’n achthonderd eilanden in de Andamanse Zee, in het zuiden van het Zuidoost-Aziatische Myanmar, is door toeristen nog nauwelijks bezocht. Maar ook voor wetenschappers herbergt het gebied nog duizenden geheimen. Ik ga mee op een onderzoeksexpeditie van Project Manaia en combineer island hoppen met een bijdrage aan wetenschappelijk onderzoek.
De vier deelnemers zitten aan de ene kant van het dek; zenuwachtig lijkt het wel. De catamaran deint zachtjes op het water als de officials aan boord komen. De boot ligt voor anker in de monding van de Kraburi-rivier, die het zuiden van Thailand en Myanmar van elkaar scheidt. Een van de officials draagt een longyi, de traditionele sarong die in Myanmar door mannen wordt gedragen. De andere twee mannen volgen hem en ze gaan tegenover ons zitten. Paspoorten worden overhandigd. De official bladert langzaam door die van mij. Als hij alle stempels en visa heeft bestudeerd, begint hij weer opnieuw. Ik slik.
“You don’t have a Myanmar visa?”, de man kijkt niet eens op van mijn paspoort.
Ik schud mijn hoofd.
“None of you?” Nu glijden zijn ogen langs de blanke gezichten tegenover hem.
“We gaan alleen naar de eilanden”, zegt Manuel Marinelli, de schipper, “niet naar het vasteland.”
Er wordt hevig geknikt aan onze kant van de tafel. Het blijft stil aan de overkant. Er wordt door stapels papier gebladerd, lijstjes worden afgevinkt. Ik tuur langs de mannen heen naar Kawthaung, het meest zuidelijke puntje van Myanmar. Boten varen af en aan om goederen af te leveren of op te pikken. Een luxe jacht, dat schijnbaar van de politie is, ligt er verlaten bij. Achter me ligt Ranong, in Thailand, waar we eerder die ochtend een exit-stamp hadden gehaald voordat we met een langstaartboot naar de catamaran waren gevaren.
“Oké”, zegt de official, als al het papierwerk toch in orde blijkt. “Enjoy your trip.”
Opgelucht wordt er adem gehaald. We kunnen gaan.
Hitte in de hut
De hitte in de hut maakt het ondraaglijk om nog langer te blijven liggen. Het is nog niet eens zes uur ’s ochtends, maar ik besluit toch op te staan. Slaperig steek ik mijn hoofd uit het dakraam en bijna zou ik denken dat ik nog helemaal niet wakker ben: op zo’n vijftig meter zie ik een wit strand, waarachter niets te zien is dan de dichte, donkergroene begroeiing van de jungle. Aan de rechterkant van de baai liggen zilvergrijze rotsen op een merkwaardige manier op en tegen elkaar gestapeld, alsof een reus – heel zen – met zijn kiezels een steenmannetje heeft gemaakt. Het helblauwe water stoort zich nergens aan en schittert in de ochtendzon.
“Welcome to paradise”, zegt Manuel, die tot diep in de nacht is doorgevaren om bij Boulder Island te komen. Het is een van de ongeveer achthonderd eilanden van de Mergui Archipel, die in allerlei vormen en maten opduiken uit de Andamanse Zee, verspreid langs de kust van zuidelijk Myanmar. Nog nauwelijks is het gebied door toeristen bezocht: niet alleen omdat een peperdure cruise lange tijd de enige optie was om iets van de eilanden te zien, maar ook omdat het nog niet zo lang is toegestaan om überhaupt naar Zuid-Myanmar af te reizen.
Het hele artikel is te lezen in A.S. Magazine 36 (november 2016)