Met haar debuutroman werd ze direct geshortlist voor The Man Booker Prize, de belangrijkste literaire prijs van Engeland. Nog voor de Britse auteur goed en wel met haar ogen kon knipperen, stond de 30-jarige Fiona Mozley, die eigenlijk alleen maar een boek wilde afronden, met een groot interview in de grote Britse krant Daily Mail. Internationale media-aandacht volgde en inmiddels is haar ‘Elmet’ een bestseller in Engeland en door meer dan tien uitgevers gekocht. Hebban sprak haar over het surrealistische succes van haar debuut, het Noord-Engelse landschap en de tragiek van het kapitalisme.
Het moet een achtbaan zijn geweest sinds Elmet is verschenen?
‘Het begon zelfs al voor publicatie! Het boek was nog niet eens uit, toen ik een telefoontje kreeg met het nieuws dat Elmet op de longlist van de Man Booker Prize zou komen. Ik begreep niet hoe dat kon: het boek was niet eens gepubliceerd en in de literaire wereld was ik een absolute nobody. Tot op de dag van vandaag is het een raadsel voor me hoe de jury mijn boek heeft opgepikt en hoe ik op die lijst ben beland.’
Als debutante op de shortlist van de Man Booker Prize terechtkomen, dat is inderdaad heel bijzonder.
‘Ja, die nominatie heeft mijn leven op z’n kop gezet. Elmet zou in september uitkomen in Engeland, maar de publicatie is vanwege die nominatie vervroegd naar juli. Zelf kreeg ik twee dagen voor de officiële bekendmaking te horen dat ik op de longlist stond en een dag later werd ik al geïnterviewd door de Daily Mail. Dus op de dag van de bekendmaking stond er een groot interview met mij in een van de grootste kranten van Engeland. Andere landelijke media volgden: The Guardian, The Independent, Skynews… Niet lang daarna meldden buitenlandse uitgeverijen zich, omdat ze geïnteresseerd waren in een vertaling en nu zit ik te praten met Nederlandse journalisten. Dat was zonder die Booker-nominatie nooit gebeurd. Binnen no-time ging ik van ‘iemand die toevallig een boek schreef’ naar ‘iemand die de wereld over reist om haar boek te promoten’.’
Iemand die toevallig een boek schreef? Was het niet je ambitie om schrijver te worden?
‘Ik vond schrijven en lezen altijd al leuk, maar ik zag romanschrijver niet als serieuze carrièremogelijkheid. Het leek een beetje op een fantasiebaan, zoals superheld of zo. Toch voelde ik de drang om een boek te schrijven. Natuurlijk droomde ik ervan dat het gepubliceerd zou worden, maar ook als dat niet zou gebeuren wist ik dat ik een grote prestatie had geleverd. Het feit dat ik überhaupt een boek heb afgerond, vervult me al met trots. Sterker nog, het afronden van het boek was het beste gevoel dat ik heb gehad in dit hele proces. Het voelde beter dan op de shortlist komen van de Booker Prize. Alles wat gebeurde na het afronden van de roman, was de kers op de taart. Al moet ik zeggen dat het een hele grote, lekkere kers is!’