John-Alexander Janssen gooide hoge ogen met zijn debuut ‘Een verhaal uit de zonnestad’. Sinds zijn tweede roman ‘Trocadéro’ verscheen, over Julian Perceval die na de belangrijkste sollicitatie van zijn leven naar Parijs afreist om er ‘zes maanden te overbruggen’, heeft hij het schrijverschap omarmd. Hebban.nl sprak hem over zijn boeken, schrijverschap en heldere taal. ‘Ik sta voor een literatuur die zich niet afkeert van de wereld waarin ze wordt geschreven.’
De ontdekking van literatuur
‘Tot mijn vijftiende was ik totaal niet geïnteresseerd in boeken. Ik sportte veel, was continu met vrienden en vriendinnen. Al mijn boekverslagen heb ik bij elkaar verzonnen, net zoals mijn klasgenoten. Toch heb ik op een bepaald moment een boek gepakt en ben ik gaan lezen. Het was een Amerikaanse reeks van misdaadromannetjes, geen idee wat de titel was. De personages waren ontzettend oppervlakkig, maar het wekte wel mijn interesse in plot.
Daarna kwam Ronald Giphart in mijn leven: Phileine zegt sorry, Ik omhels je met duizend armen, Giph. Toen gebeurde er iets en was het hek van de dam. Eigenlijk wil ik hem nog altijd eens bedanken. Het begon te stromen en ik stopte niet meer met lezen. Ik wist ‘dit wil ik’, maar ik wilde ook nog allerlei andere dingen. Ik heb ook steeds gedacht dat je niet te vroeg moest beginnen met schrijven, dat je eerst wat ouder moest worden en wat van de wereld moest hebben gezien.’
Romantiek van het schrijverschap
‘Ik kan niet ontkennen dat ik ben geraakt door de romantiek van het schrijverschap. Dat komt denk ik doordat ik een einzelgänger ben. Ik trek me graag terug, ben allergisch voor grote groepen. Ik heb geen broers of zussen, dus ik ben er ook wel aan gewend om alleen te zijn. Mijn liefde voor literatuur versterkt dat alleen maar. Literatuur is toch iets wat je in eenzaamheid beleeft.
Daarnaast had ik altijd al voor ogen dat auteurschap een bepaalde roeping is. Als je het niet écht wil, begin er dan in vredesnaam niet aan. Voor mijn gevoel kan schrijven ook maar op een manier: geef het alles wat je hebt, doe dat met overgave en ben er intens mee bezig. Ik denk niet dat je op een andere manier goede boeken kan schrijven. Het is ook niet zo dat bij mij alles in een keer goed ging. Voordat ik debuteerde had ik een ander afgerond manuscript naar vijf verschillende uitgevers gestuurd. Drie keer werd het afgewezen en twee keer kreeg ik ‘interessant, maar stuur het nog maar eens nadat je het hebt omgeschreven’. Daar had ik twee jaar op geploeterd, maar het is gewoon mislukt. Toch ben ik doorgegaan, omdat ik het gevoel had dat ik het wilde en kon. Dat het er niet in één keer uitkomt, wil niet zeggen dat het de volgende keer weer niet lukt.’