In een ‘vorig leven’ was hij fantasyauteur, maar nu bestormt de Britse schrijver Sam Lloyd de internationale bestsellerlijsten met zijn psychologische thrillerdebuut ‘Het geheugenwoud’. Het vertelt het verhaal van 13-jarig schaaktalent Elissa, die tijdens een belangrijke schaakcompetitie wordt ontvoerd, en de 12-jarige Elijah die haar opzoekt in de donkere kelder waar ze wordt vastgehouden. Kan hij Elissa helpen te ontsnappen? Aan Hebban.nl vertelt Lloyd over genreswitches, kinderontvoeringen en de duistere kant van zijn verbeelding, waar al die gruwelijke verhalen ontstaan.
‘Het personage van Elijah, de 12-jarige, had ik al heel lang in mijn hoofd zitten. Ik had alleen nooit een verhaal waar hij in paste. Toen ik het idee voor Het geheugenwoud kreeg, wist ik dat hij hier thuishoorde. Het begin van het verhaal ontstond toen mijn zoon meedeed aan een schaaktoernooi in Surrey. Het vond plaats op een enorme middelbare school, waar honderden kinderen rondliepen. Als de kinderen schaakten, werd de ouders gevraagd om buiten te wachten. Het viel me op dat er bijna niks aan beveiliging geregeld was. Toen ik even ergens koffie ging drinken, bedacht ik me – ik had niets te lezen bij me – hoe gemakkelijk het zou zijn om een kind te ontvoeren van deze locatie. Aan het einde van de dag had ik het eerste hoofdstuk op papier.’
Grimmig scenario
‘De angst dat je kind iets vreselijks kan overkomen is denk ik herkenbaar voor veel ouders. Mijn vrouw had er vooral veel last van toen onze oudste zoon net was geboren. Iedere dag gingen er scenario’s door haar hoofd van wat er allemaal met onze jongen kon gebeuren. Het begon met alledaagse gevaren, voor iedere pasgeboren baby, maar in de loop van een paar weken werden die scenario’s steeds grimmiger. Terwijl we tv zaten te kijken, vroegen we ons bijvoorbeeld af wat we zouden doen als er plotseling gewapende mannen zouden binnenstormen. Gelukkig verdween deze angst na drie of vier weken, maar het terughalen van die angsten hielp me bij het bedenken van dit plot.’
Plotdenker
‘Je hebt schrijvers die hun plot tot in detail uitdenken, voordat ze echt beginnen met schrijven. En je hebt schrijvers die beginnen met een blanco pagina en wel zien waar het schip strandt. Ik probeer altijd die eerste schrijver te zijn, maar uiteindelijk lijk ik meer op de tweede. Bij ieder nieuw verhaal probeer ik plotgericht te zijn: ik ben als de dood dat ik op een doodlopend spoor beland. Ik neem me voor het plot helemaal uit te denken, de personages te leren kennen en al hun emoties te doorgronden. Maar op een gegeven moment word ik te ongeduldig en begin ik toch maar gewoon met schrijven. Gelukkig heeft het tot nu toe altijd goed uitgepakt.’